sexta-feira, 28 de agosto de 2015

Colgadeiros de l tiempo

Amadeu Ferreira
Hai a cousicas, cachicos, sfergantes, an que l tiempo queda parado, cumo se se coalhasse, colgado nua eiternidade que mos abre jinelas d’adonde yá nun queremos salir. Todo, inda las cousas mais lhanas, queda ende çfrente i relampa sentidos que nunca habiemos manginado. Ban-mos fugindo ls dies nun anfadado ranran, deixamos-mos arrastrar por esse sereno bibir que nun aspera nada, afazemos ls uolhos al loçque foçque de l mesmo laboriar de siempre, i ende todo se buolbe an cinzento sien quelor. La campanina de l reloijo toca to las manhanas a la mesma hora, i apuis bénen ls mesmos géstios, las mesmas rues, las mesmas pessonas, las mesmas squinas, las mesmas dénias. Ye la redundeç de l tiempo, siempre armano, sien milagres, an que l melhor ye que nada se passe, afeitos que stamos a la maldade de l que ye nuobo, l nuobo que siempre dá muito trabalho. Mas aqueilha redundeç ten frisgos por adonde se speta ua luç que mos arrepassa i bemos para alhá de la costra de las cousas i de l bacento que mos rouba la quelor. Todo dura solo un sfergante, eiterno porque yá nun s’apaga i mos aperta cumo un abraço para to la bida.
Yá nun se me lembra bien porque habie ido daqueilha beç al spital de Bergáncia, muito menos se era eimbierno, primabera, berano ou outonho. Sei que era a meia tarde, porque las ties andában a antregar las merendas puls quartos. A l’antrada de l quarto, mie mai quedou-se un cachico a cumbersar cun tie Baltesara, baixico cumo se faláran de cousas que nun se puoden dezir. You nien fazie eideia que tiu Jesé Paxareiro staba eilhi naquel quarto, ouparado de poucos dies i çpedido de ls doutores. Anquanto asperaba, bie-lo bien, alto i largo, la cara siempre cuas rosas yá a zbotar pa l roixo, la gorra a tapar l relamposo de la calabeira yá sien celras. La mie casa quedaba nua caleija por adonde atalhában ls que le íban a tener a la taberna, na rue de Santo Cristo. Poucas bezes alhá antrei, nun sei a mercar l quei. Ua beç, benie el na burra, de Forcaleiro, staba you i miu pai ne l Rincadeiro, i eilhi quedou el anriba la burra, stribado na rede, a dar al tarabielho, ls uolhos siempre de risa i un falar sereno i pensatible, mais de preguntas do que de repuostas. Yá ábren la puorta de l quarto adonde stá i purparo-me para ber aquel home grande agarrado a la cama, ambrulhado an delores, sumido pul mal que le arrochaba ls poucos dies de bida. De çtraído, nun sei cumo todo se passou, quando uns uolhos, mais grandes do que soles, me agarrórun cun ua fuorça que mal fui capaç de me bulhir. Solo als poucos me fui dando de cuonta de las manos, cun uns dedos largos i gordos de calhos, a arredundar un molete, tan branco que relampaba ne l pardo de la teç. Falaba cumo quien houbira nacido eilhi mesmo, angulhindo la bida a cachos cunsante mordie l molete, que reçumaba a manteiga. Todo mundo calhado a oubi-lo, mas nun oubi nien ua palabra de l que dixo, agarrado por aqueilhes uolhos, ambrulhado por aqueilhas manos que habien feito la bida nun molete i se deixaba comer als cachos. Sentei-me nua cadeira, atrelundado. L tiempo habie-se-me ancarambelado, colgado cumo pingones an die de cencenhada. Inda hoije alhá stou, arrepasasado por aqueilhes uolhos grandes cumo soles, anliado por aqueilhes dedos largos que arredóndan un molete que nunca s’acaba, arremansado naquel quarto que se habie anchido de algo que nunca habie spurmentado. Fui un sfergante de pura felcidade, cumo se l cielo se houbira arramadao para aquel quarto de l spital de Bergança. Pula bida fuora, muita beç pensei cumo la bida ye anjusta quando ten priessa de salir de ciertos queixilhos an que la cumponimos, assi cumo agarrada a un retrato.
Se falo eiqui de tiu Jesé Paxareiro, que coinci algo de loinge por anhos i anhos, ye solo por bias daquel sfergante de cielo. Fui solo ende que antendi la fuorça que le salie d’andrento i que solo un home buono puode tener, cumo se un oupor de nubre se zapegasse de l sarro de la taberna. Ye la díbeda que tengo para cun el i que nunca le pagarei: fui ende que ampecei a acraditar an milagres i a saber que eilhes éran ua cousa bien çfrente daqueilho que me cuntában. Bonda que séiamos capazes de los ber, esses frisgos por adonde la bida subirte a la muorte. Hoije dou mais un passo al botar para fuora este scrito que traio antresgantado zde aquel die.
Passados uns uito dies de haber stado naquel quarto de l spital de Bergáncia, mie mai dixo-me al telifone que se habie muorto tiu Jesé Paxareiro. Nun acraditei, que para mi inda come la bida als cachos, an figura de molete, i apuis le sal por uns uolhos que bótan luç que chega para bolber la nuite an die. Hai cousas i giente que nunca se muorren, dependendo de nós fazé-los bibir, nua gratidon sien a todo l que mos fui dando bida. Inda hoije perciso desse sfergante, cumo se la bida me stubira colgada del. Cumo esse, tengo outros sfergantes, puras spriéncias místicas que nun se repíten. Por eilhes sei a que tierra pertenço i de que giente bengo. Esso me bonda i naide me lo puode roubar.

16 de Júnio de 2006
Amadeu Ferreira

Sem comentários:

Enviar um comentário